Rusty Apollo review: Freddie |
 |
We zijn het al een tijdje aan het verkondigen dat er wat leeft bij de bluesbands in onze lage landen en volgend in het rijtje is er nu deze nieuwe van de ‘Amsterdam based’ Rusty Apollo bluesband. Het is dus bevorderlijk voor de organisatoren van concerten en festivals dat we niet steeds moeten terugvallen op groepen van andere continenten maar het dichterbij kunnen gaan zoeken zonder aan kwaliteit te moeten inboeten. Liefde voor de blues en specifiek hun gezamenlijke interesse voor de Delta tak van deze muziek deed in 2014 vijf muzikanten besluiten om samen de ‘legacy’ van legenden als Muddy Waters en Howlin’ Wolf verder te laten leven. Ervaring hebben ze alle vijf reeds zat dus nu nog de juiste balans vinden. ‘Rusty Apollo’ wordt gevormd door Michiel van Leeuwen (bass & vocals) die o.a. speelde bij Guppo Sportivo. Ook een duiveltje-doet-al want hij was de frontman van zijn eigen ‘Rudolph Dancer’ en brengt binnenkort onder de naam ‘Leipzigg’ een CD uit als een pure non performing one-man band. Gitarist is Rogier van der Ploeg speelde reeds bij groepen als ‘Blues Murder’ en ‘Astral Bodies’ en naast het spelen van blues is hij tevens een druk bezet persoon als CEO van CZAR, een firma die hun brood verdienen met het uitbrengen van ‘commercials’. De man achter de ‘bluesharp’ is al bijna een legende op zichzelf door passages bij ‘de Scene’ en ‘Drippin’ Honey’ om er maar een paar te noemen. Kim Snelten werd in Nederland al tweemaal genomineerd als ‘harp’ speler van het jaar. Onno Voorhoeve zijn roots moeten we gaan zoeken in Suriname en misschien heeft hij daardoor de meeste feeling met de Delta met zich mee. Toen hij zijn thuisland veranderde in Nederland kwam hij als zanger terecht bij ‘Caddilac Walk’ maar bij Rusty Apollo neemt hij voornamelijk de ‘slide’ onder handen. Onno heeft ook nog zijn eigen band die luistert naar ‘Willy Momo’ en speelt ook nog in de bluegrass formatie ‘Joe’. Aan de drums zit Mike Meijer die op zijn ‘curriculum vitae’ namen als ‘De Gigantjes’ en ‘Orkater’ mag toevoegen en onder zijn artiestennaam ‘Mighty Mike’ al enkele wapenfeiten met zich meedraagt waaronder de in 2013 uitgebrachte ‘Einzelgänger’. Voor zover dit stukje biografie over deze ‘Rusty Apollo’ die dus nu hun album ‘Oh Yeah!’ op de markt brengen dat bestaat uit 11 tracks waarvoor ze in diverse hoeken van de ‘Delta’ hun gading gingen zoeken en zo langs de grote poort in bluesland mee willen binnenkomen. De opener op hun ‘Oh Yeah!’ is voor het ‘gros’ van de groepen gewoon de afsluiter of bisser van hun gig omdat deze ‘I’m Goin Down’ gewoonlijk in de versie Freddie King voor de nodige animo zorgt en zo zijn we verwittigd voor hun versie die soms ook simpelweg als ‘Going Down’ door het leven gaat. Voor track #2 zijn ze te leen geweest bij de vader van de boogie en ‘Rusty Apollo’ steekt in deze ‘I’m Going Upstairs’ van JLK een behoorlijke portie Canned Heat. ‘Mellow Down Easy’ is ook zo’n nummer dat veel als cover wordt gebracht en ook in het roots wereldje bij vele groepen zijn gading vindt. Deze klassieker van de hand van Willie Dixon ondergaat ook bij deze Rusty Apollo’ een ware metamorfose en daarmee bewijzen ze dat ze wel een beetje uit de boot willen springen door hun eigen rauwe en bij wijlen ‘psychedelic’ interpretatie van dit nummer. Iets wat we zeker ook terugvinden in ‘Howlin’ Wolf’ zijn ‘Smokestack Lightnin’ en zo geven ze aan deze klassiekers een eigen ‘signature’ mee. Dat ze ook moeiteloos een slowbluesje kunnen brengen bewijzen deze ‘raketten’ met ‘Highway 13’ van John Lee Hooker waarop ze een perfecte mix vinden van een subtiele smoelschuif met de doordringende sound van de gitaren en een bijzonder rustige inbreng van Michiel zijn stembanden. ‘Yep’ verveling niet aan de orde wanneer de jungle drums van Mike Meijer leiden tot de intro van ‘Chevrolet’, een talkin’ bluesje van Memphis Minnie waarin de ‘flute’ van Onno Voorhoeve ons zelfs in gedachten terugbrengt naar eind jaren zestig toen een Ian Anderson ons probeerde in extase te brengen nu wordt deze taak dus overgenomen door ‘Rusty Apollo’. Verder krijgen we ook nog ‘Back Door Man’ en ‘Wreck My Life’ respectievelijk van Willie Dixon en de huilende wolf, maar op track #10 gaan we een beetje grasduinen bij Jimmy Reed. Hun ‘Take Out Some Insurance’ brengt volledig de geest terug van deze in 1976 overleden legende. Met hun versie krijgen we diezelfde gitaarrifs die zo eigen waren bij Jimmy Reed en zelfs de vocals van Kim Snelten vertonen hier enige gelijkenis. Afsluiter is ‘The Crawling King Snake’ een nummer van Big Joe Williams die als kenmerk meedroeg dat hij speelde op een ‘nine-string guitar’. Bij dit nummer beleef je gewoon het darde leven in de Delta en ik ben benieuwd of Rogier van der Ploeg ook deze gitaar van een Big Joe Williams onder de knie heeft maar daarvoor denk ik nog te moeten wachten tot zondag 27 september wanneer deze ‘Rusty Apollo’ bij onze vrienden Theo en Martin in het Noord-Brabantse Vlierden op de affiche prijken. Voor ander data raadpleeg je best hun website. Een aangename kennismaking met deze ‘Rusty Apollo’ die aan deze Dely-ta klassieker door hun nog ruigere en intense stijl een eigen cachet trachten te geven en waarvoor ik zeker naar één van hun ‘live’ acts zal gaan kijken. It was Muddy Waters who introduced us the electric Delta blues, It’s Rusty Apollo who will shake-up us now! (Freddie)
|
|
Tracks: 01 I'm Going Down
|
|
more info: year: 2015 artist: Rusty Apollo label: Big Records booking: Rusty Apollo
|
|